Denial scenery
철, 플라스틱, 유리, 콘크리트 등을 떠올리면 삭막하고, 냉정하고, 차갑고, 유해하다는 이미지를 가진다. 이런 소재들은 그런 이미지와 다르게 우리에게 매우 깨끗하고, 아름답고, 친근하며, 안전하다는 것이다. 다시 말하면 우리가 좋아하는 것이다. 그렇기 때문에 이런 소재들이 우리를 완전히 포위하고 있는 것이다. 우리가 살아가는 인간의 환경은 콘크리트 숲을 만들어 플라스틱 나무를 가꾸며 강철로 만들어진 가지속에서 세상을 바라보는 유리의 창을 낸 것이다. 우리는 이미 가지고 있는 현실부정의 기술을 사용하여 매일 바라보는 환경을 부정한다.
나는 이러한 표현을 하기 위해서 플라스틱 필름을 사용해서 다른 공간과 시간을 가진 여러가지 이미지를 붙이고 잘라서 새로운 원판 필름을 만들었다. 이렇게 중첩된 이미지들을 가지고 다시 촬영함으로써 하나의 덩어리로 이어 붙였다. 나는 최대한 인공적인 색감을 낼 수 있도록 촬영된 원본의 색을 버리고 다시 채색해 주었다.
나는 우리의 현실을 똑바로 바라보는 것에 대해서 말하고 싶다. 그것이 비록 초라하고 볼품없는 것일 지라도 우리들 마음속에서 원하는 진실의 한 조각이 아닐까 생각한다.
Denial scenery
เมื่อเราคิดถึงเหล็ก พลาสติก แก้ว คอนกรีต ฯลฯ เราจะนึกถึงภาพเหล่านั้นว่าดูว่างเปล่า เงียบเหงา เยือกเย็น เย็นและเป็นอันตราย ภาพลักษณ์ที่ตรงกันข้ามกับวัสดุเหล่านี้คือสะอาด สวยงาม เป็นมิตร และปลอดภัยสำหรับเรา กล่าวอีกนัยหนึ่งได้ว่ามันคือสิ่งที่เราชอบ นั่นคือเหตุผลที่วัสดุเหล่านี้อยู่ล้อมรอบตัวเรา สภาพแวดล้อมของมนุษย์ที่เราอาศัยอยู่ถูกสร้างขึ้นโดยการสร้างป่าคอนกรีต ปลูกต้นไม้พลาสติก และสร้างหน้าต่างกระจกเพื่อมองโลกจากกิ่งก้านที่ทำจากเหล็กกล้า เราใช้ทักษะการปฏิเสธความเป็นจริงที่เรามีอยู่แล้วเพื่อปฏิเสธสภาพแวดล้อมที่เราเห็นทุกวัน
ผมแสดงออกถึงสิ่งเหล่านี้โดยใช้ฟิล์มพลาสติกเพื่อติดและตัดภาพต่างๆ ในพื้นที่และเวลาที่แตกต่างกันเพื่อสร้างฟิล์มฉบับใหม่ ภาพที่ทับซ้อนกันเหล่านี้ถูกถ่ายอีกครั้งและเชื่อมเข้าด้วยกันเป็นชิ้นเดียว เพื่อที่จะแสดงให้เห็นสีสังเคราะห์ให้ได้มากที่สุด ผมจึงทิ้งภาพสีเดิมที่ถ่ายไว้และเปลี่ยนเป็นสีใหม่
ผมอยากจะพูดถึงการมองตรงไปยังความเป็นจริงของคนเรา ถึงแม้สิ่งนั้นจะโทรมและซอมซ่อแต่ก็คิดว่าเป็นความจริงส่วนหนึ่งที่เราปรารถนาอยู่ในใจ
